HİKAYELERİMİ ANLATIRIM SANA

Taze börülcenin bile ağlattığı günlerdi. Kendisine saklanmış yağmuru bekliyordu. Öyle kırkikindileri değil. Sağanak, soluksuz, soluğu kesilene kadar yağmalıydı. Bilmediği sokaklara itmeliydi omuzlarından, düşmeliydi. Dizleri kanamalıydı. Kan yağmur sularını ikiye bölmeliydi. Bir taraf şelale olup göle dökülmeli, diğer taraf denize koşmalıydı nehir olup. Yırtılan eteklerinden utanmalıydı. Ağladığı anlaşılmasın diye göğe bakmalıydı. Gözyağmurlarında boğulmalıydı.

  Fotoğraf: Ümran Düşünsel

Şimşeğin çakmasıyla tutunacak dal ararken gördü..

Martı!

Balkonun demirine tünemiş. Deniz uzak, çöp yok! Tek ayak üstünde cezalı.

Değilmiş. Sağ bacağı ek yerinden kopmuş. Yeni kopmuş. Başını sağa yatırdı gözünü kırpmadan. Kanadı cepten kurtulmuş boş elbise kolu gibi boşluğa sarkıverdi.

ilk evvel doyurmak geldi aklına  kendine gelsin sonra yarasıyla ilgilenirdi nazlıcanın ilaçları olacaktı nereye koymuştu onları ne yerdi simit yerken görmüştü ama evde simit yoktu ki ekmek evet ekmek ıslatıp vermeliydi kapıyı aralasa içeri girer miydi  bacağı yok nasıl uyuyacak önce kapıyı aralamalıydı  ihsanın evvelsi gün getirdiği balık geldi aklına buzluktaydı eritmek gerekiyordu

Şimşek çaktı irkildiler.

Başını kırık kanadının altına sokmayı başaramayınca vazgeçip dimdik, tek ayak üstünde uykuya dalmasını izledi.

Eşiğin dışından martının, içinden de kendi yemek artıklarını topladı usulca.

“Kanaması yoksa elleme sen, yarın bana getir, ne gerekiyorsa yaparız,” demişti Nazlıcan’ın veterineri. Nazlıcan ameliyattan on bir gün sonra ölmüştü. Martı ölmesindi…

Yeniden mindere bağdaş kurup izlemeye başladı. Şimşek çakacak, uyanacak diye ödü kopuyordu. “Adın Şehriyar olsun senin martıcık,” dedi . “Masalım yok ama hikayelerimi anlatırım sana. Dişiysen Şehrazat derim. Yine hikayelerimi anlatırım.”